Bloemenharten
Een Amsterdams fietsenrek
Er viel een enveloppe van de Gemeente Amsterdam op de mat. In de enveloppe zat een brief, die op juichende toon aankondigde dat er geparticipeerd mocht worden: `Gefeliciteerd! Uw straat is uitgekozen om mee te denken en werken aan een nieuw Amsterdams fietsenrek. Uw mening telt!’ Ik kreeg direct associaties met de gillende keukenmeiden en –jongens die postcodeloterijen en andere prijspakkers aankondigen, maar voelde me desondanks toch een beetje een winnaar.
Meedenken over een nieuw fietsenrek, dat was nog eens een buitenkans op participatiegebied. Met gretigheid las ik de brief verder. Er zijn in Amsterdam meer fietsen dan inwoners, en dat geeft overlast. Een Amsterdams fietsenrek voor woonstraten moet die overlast verminderen. Mijn straat is uitverkoren als proefdomein. Er worden vier verschillende rekken geplaatst. Het is niet de bedoeling dat we uit die vier rekken het best bevallende rek kiezen (`U kunt dus geen rek kiezen’). Van ons bewoners wordt gevraagd onze ideeën, meningen en indrukken met betrekking tot de positieve en de negatieve kanten van alle vier de rekken met de Gemeente te delen. Hoe? Zowel schriftelijk, digitaal als mondeling. Ok, hoe dan? Daarover worden we nog verder geïnformeerd.
Omdat de rekken die er nu staan – en die volgens mij slagen in wielen veroorzaken door te weinig diepte in de gleuf voor het voorwiel en te weinig ruimte voor de fietsen met hekwerken, manden of kisten voor het stuur, waardoor ook in de fietsenrekken verdringing ontstaat – die rekken dus, worden verwijderd. Staat je fiets er nog in bij verwijdering, dan wordt die zonder pardon afgevoerd naar het Fietsdepot, waar hij à raison van 25 euro weer opgehaald kan worden.
Afsluitend wordt in de brief alvast het bedankje van de gemeente voor de ideeën, meningen en indrukken die wij gaan delen aangekondigd: op 22 september is het Nationale Burendag, en op die dag organiseert de gemeente `van 09:30 tot 11:30 een straatontbijtje’. Ook is en dan gelegenheid verder te spreken over `uw ervaring met de verschillende rekken en ideeën over een Amsterdams fietsenrek.’ Komt allen, want `de persoon met de beste input voor het Amsterdamse fietsenrek krijgt tijdens het ontbijt een leuk presentje’. Vanwege de overlast die het rekkengebeuren met zich mee kan brengen is het `ontbijtje’ er ook als beloning voor ons begrip.
De brief, opgesteld door de assistent programmamanager fietsparkeren ten behoeve van de Portefeuillehouder openbare ruimte eindigt blij met; `Zet u de datum van het straatontbijtje alvast in uw agenda?’
Het nieuwe college van Amsterdam gaat werk maken van meer burgerparticipatie en directere betrokkenheid van burgers bij besluitvorming. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken zonder tegelijkertijd op de hurken te gaan zitten én op de burger neer te kijken.
Foodtruck
Het eerste dat ik zie is zijn snor. Nee, eerder nog zie ik de fietskar: een constructie van helderwitte, vierkante metalen buizen op stevige banden. Onder het stuur zit een jongeman in kleermakerszit. Die kar en die jongen die als een vorst wordt rondgereden, trokken mijn aandacht. Maar toen had ik die snor dus nog niet gezien. Dalinesk dun lijntje met fier omhoog gedraaide punten. Alsof je minimaal een eeuw terug gekatapulteerd wordt. Fier aan het stuur.
We raken aan de praat: hij praat Engels met een Italiaans accent en hij gaat op wat het onderstel van een tricycle van Albert Heijn blijkt te zijn, een foodtruck maken, een moderne, verplaatsbare snackbar waar je hip ‘food’ kan kopen, voor op festivals, feesten en andere partijen.
Ik ben dol op foodtrucks, als het tenminste van die schattige omgebouwde Kip caravannetjes of campertjes met een uitklapraam zijn waar smoothies, sushi zonder zout, glutenvrije cakejes of gewoon bitterballen met een twist door de eigenaar/uitbater worden gemaakt en verkocht. Ik geloof dat het avontuurlijke, vrije ondernemerschap me voor dat soort bedrijfjes inneemt, en hun ingebouwde drempel tot groei en meer. Ik ben dus reuze benieuwd wat hij gaat uitventen. Hij trekt een serieus gezicht en vraagt: Ben jij een Nederlander? Eh, ja, antwoord ik. Dan brengt hij een vinger naar zijn lippen en zegt: dan kan ik nog niet verklappen wat ik ga verkopen, het is nog geheim. Huh? trek ik vragend mijn wenkbrauwen op. Het is nieuw voedsel, zegt hij, iets wat Nederlanders nog niet kennen. En ik heb het bedacht en nu ben ik het aan het deponeren, als merk. Daarom kan ik het niet vertellen, want het is zo goed en zo lekker dat een ander het dan misschien ook gaat maken en verkopen nog voordat het als merk van mij is. Hij ziet er even echt bezorgd uit. Ik moet nog een weekje wachten en dan zal het wonder zich openbaren. De glimlach op het gezicht van de vriend die als een vorst wordt rondgereden en die al heeft mogen proeven belooft een culinair geluksmoment, zomaar aan een kar van Albert Heijn.
Berenklauw en fluitekruid
Een man in een bruin werkpak met een logo van de gemeente Amsterdam boven zijn hart staat in de berm tegenover de tennisbaan te spitten. Ik vraag hem uit pure nieuwsgierigheid wat hij aan het doen is. Enthousiast begint hij te vertellen: hij steekt de zaailingen van de reuzenbereklauw uit, alleen schoffelen is niet genoeg, het moet met wortel en tak. Hij toont me de harige steel van de jonge plant en zegt dat het sap tweedegraadsbrandwonden oplevert in combinatie met mensenhuid en zonlicht. Dat is vervelend. Wat ook vervelend is, is dat de reuzenbereklauw woekert en in hun woekeren andere planten verdringen. De inheemse bereklauw is kleiner en beter in de hand te houden. De reuzeberenklauw is volgens deze meneer ooit in de middeleeuwen van de Kaukasus naar hier gehaald om als statussymbool in tuinen van de rijken te dienen. Vandaar hebben ze zich naar overal verspreid.
Hij is de ecologische beheerder of beheerder ecologie van het Vondelpark. Wilde bloemen, voorheen gezien als onkruid, worden u gecultiveerd opdat de vlinders en de bijen terugkeren. Het was me al opgevallen dat er veel meer frivools en ijls groeit en bloeit in het park naast de toch wat aangeharkte bloemenpacht van bloembollen en rododendron. Het fluitekruid met haar witte schermpjes dat nu bloeit is geliefd bij vlinders, brandnetels zijn favoriet bij bijen en vlinders gelijk. Anders dan de berenklauw zijn fluitekruid en brandnetel en aanverwants te maaien om plaats te maken voor nieuwe bloeiers. Ik herken akeleien en zich voorzichtig openende vlierschermen.
Hij beheert ook de Koeienweide, een stukje park dat is afgeschermd en waar wilde natuur wordt nagebootst. Soms is er open dag op de weide. Wij hadden al voor de poort gestaan, maar waren toen door een kordate mevrouw van buurtnatuurbeheer weggestuurd vanwege de hond. Deze meneer nodigt ons uit toch zeker een keer te komen, hij zal ons met plezier rondleiden. En van hem mag de hond, aan de lijn, best mee.
Bellamyplein
Ochtendwandeling
Het is ochtend, het is vroeg, de stad hoort eigenlijk nog te slapen. De bankjes zijn leeg, net als de straten. Mijn hond snuffelt en plast op zijn gemak tegen boomstammen, lantaarnpalen en gevels. Ik hoor vogels en kijk naar het steeds groener wordende groen van de bomen. Uit een zijstraat komt een man opzetten. Hij loopt recht op mij en mijn hond af. Hij draagt een t-shirt dat om buik en borstkas spant, met een opdruk van drie paarden die op me aanstormen, manen woest in een imaginaire wind. Ik denk aan de ruiters van de Apocalyps en aan het ros Beiaard. Dan kijk ik omhoog en zie het hoofd van de man. Op dat hoofd prijkt een koptelefoon als een diadeem in zwart met fluoriserend groene accenten. Mijn hond blaft zacht en steekt de straat over. Ik knik de man een goedemorgen toe want ik ben gewend geraakt aan het stadsleven.
