Floris en Sindala. Jeugdsentiment 2.0. Daarom keek ik vanmorgen naar de eerste aflevering, die me werd aangeleverd in de necrologie voor Rutger Hauer, die weliswaar een prachtig exemplaar was van zinnelijke en stoere mannelijkheid, en waar ik met groot genoegen naar gekeken heb in al zijn verschijningsvormen (echt enge psychopaten daargelaten), maar om hem nou weg te zetten als de grootste Nederlandse acteur ‘ever’ is toch wel een tikkeltje overdreven, of grootsheid moet in deze worden afgemeten aan de mate van succes in het binnendringen in Hollywood.
Afijn, ik keek dus naar aflevering 1 van Floris, en vroeg me verwonderd af of we toen, in 1969, collectief echt veel onschuldiger waren dan we nu zijn: Floris in een tuniek waar de naaimachinegroeven nog rond de stiksels zitten, dikke soldaten in wapenrustingen van gladgestreken aluminiumfolie, een boomschorsalfabet dat uit een alfabetiseringspakket lijkt te zijn gestrooid, een in touwen gewikkelde maar nog blozende gevangene die later 2 pruiken over zijn eigen echte haar blijkt te hebben, zwaarden die doorbuigen als er een kist moet worden opengebroken, bezemstelen die recht uit de fabriek komen en tafels die bij het minste of geringste ineenstorten als in zwijm vallende jonkvrouwen.
Het lijkt zowaar wel de boreale wereld avant la lettre. Hoogst amusant.
Saskia Kunst